Γράφει ο Νικόλαος Ιωαν. Παπαγεωργίου
Την Ελληνίδα Κύπρο είχαμε και έχουμε υποχρέωση να την συνδράμουμε για την επιβίωσή της και όχι να την καταλύσουμε όπως κινδυνεύει να συμβεί, όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο, που λόγω πολιτικών αβλεψιών ή ανικανότητας, βρίσκονται συνεχώς σε κίνδυνο.
Ειδικά για την Κύπρο σημειώνω επιγραμματικά γεγονότα -θανάσιμα λάθη, που σημάδεψαν την πορεία της μέχρι το 1974.
1950: Έφθασαν στην Ελλάδα από την Κυπριακή Εθναρχία οι τόμοι του δημοψηφίσματος της Κύπρου για την ένωσή της με την Ελλάδα. Δεν έγιναν αποδεκτοί από την Κυβέρνηση Πλαστήρα, με την δικαιολογία ότι τον απασχολούσαν άλλες εθνικές διεκδικήσεις.
1954: Άκαιρος ανακίνηση του θέματος της ενώσεως από τον Πρωθυπουργό Παπάγο.
1955: Έναρξη του αγώνος της ΕΟΚΑ, εξορία Μακαρίου -κατά κόσμον Χαραλάμπους Μούσκου- στις εξωτικές Σεϋχέλλες και πρόταση εφαρμογής του σχεδίου Χαρντινγκ. (Άγγλος στρατηγός ειδικός στην αντιμετώπιση εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, που είχε τοποθετηθεί στην Κύπρο ως διοικητής των αγγλικών δυνάμεων). Το σχέδιο απορρίφθηκε από τον Μακάριο.
1960: Υπογραφή επαίσχυντων συμφωνιών -συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου- από τους Μακάριο, Καραμανλή και Αβέρωφ, με τις οποίες παραχωρήθηκαν υπερβολικά προνόμια στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα, χωρίς να δοθεί οριστική λύση στο κυπριακό.
1964: Συγκρότηση της Εθνικής Φρουράς εκ του προχείρου και στροφή της Κύπρου προς τους αδέσμευτους από τους Μακάριο και Κυπριανού, με κατάληξη στο σχέδιο Άτσεσον. (Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών). Το σχέδιο τορπιλίστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ είχε γίνει σχεδόν αποδεκτό από τον πατέρα του και τότε Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.
1967-1973: Αφελής και απροπαράσκευη συνάντηση της Κεσσάνης μεταξύ της τότε ελληνικής κυβερνήσεως Παπαδοπούλου και της τουρκικής, που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία κρίσης μεταξύ των δύο κρατών με τα επεισόδια της Κοφίνου (χωριό Κοφίνου της επαρχίας Λάρνακας). Αποφεύχθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο με παρέμβαση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Σάιρους Βανς, η οποία όμως οδήγησε στην απόσυρση των ελληνικών δυνάμεων από την Μεγαλόνησο, όπως σφόδρα επιθυμούσε ο Μακάριος, για να αποφύγει ενδεχομένη πραξικοπηματική ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ήδη το κυπριακό εισήλθε σε νέα φάση. Στρατιωτικώς το όλο θέμα αναλαμβάνει ο παρανοϊκός Ιωαννίδης ο οποίος:
- Δημιουργεί δια του αδόλου πατριώτου Γρίβα-Διγενή την ΕΟΚΑ Β΄.
- Επιχειρεί τη δολοφονία του Μακαρίου.
- Τορπιλίζει την ενδυνάμωση της Κυπριακής Αστυνομίας.
- Χειρίζεται τις προαγωγές και τοποθετήσεις της Ηγεσίας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου, ιδίως μετά την ανατροπή της κυβερνήσεως Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη το 1973.
- Έτος καταστροφής: Η άφρων πολιτική της Ελληνικής Ηγεσίας (Πρόεδρος και Αρχηγοί Ενόπλων Δυνάμεων) που υιοθέτησε την πρόταση του Ιωαννίδη περί πραξικοπήματος και ορισμένες ανθελληνικές ενέργειες του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οδήγησαν στην επίσπευση της ανατροπής του.
Έτσι:
- Μετά τον θάνατο του Γρίβα άρχισε η καταδίωξη της ΕΟΚΑ Β΄, κυρίως από αστυνομικούς του Εφεδρικού σώματος που συγκρότησε και όπλισε ο Μακάριος.
- Η ΕΟΚΑ Β΄ συνέχισε τη δράση της κατά του Αρχιεπισκόπου, εμπλέκοντας και την Εθνική Φρουρά.
- Ο Μακάριος αντέδρασε και με επιστολή του ζητά από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας την απομάκρυνση όλων των Ελλήνων Αξιωματικών από την Κύπρο, οπότε οδηγούμεθα στο πραξικόπημα. Με τη βοήθεια των Άγγλων διέφυγε αρχικά στο Λονδίνο και από εκεί στην Νέα Υόρκη, από όπου κατά την ομιλία του στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τους Τούρκους να επέμβουν ως εγγυήτρια δύναμη, όπως και έγινε.
Κατά τον ίδιο τρόπο, αλλά με άλλα λόγια, λειτούργησε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος, σε διάγγελμα του προς τον Ελληνικό λαό την 15η Αυγούστου 1974, αναφέρθηκε στην αδυναμία επεμβάσεως της Ελλάδος στην Κύπρο λόγω… αποστάσεως.
Ασύλληπτο ατόπημα διότι:
- Αφ’ ενός μεν καταπόντιζε το ηθικό των αγωνιζομένων Κυπρίων και Ελλαδιτών, μεταξύ των οποίων και του ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ.
- Αφ’ εταίρου δε αποκάλυπτε στην Τουρκία ότι μπορούσε ανενόχλητη να πετύχει τους στόχους της, αφού η Ελλάδα δεν επρόκειτο να εμφανισθεί.
Για τη διαμόρφωση χρονικά της κατάστασης στην υπόθεση του κυπριακού αναμείχθηκαν τεράστια ονόματα της διεθνούς πολιτικής σκηνής (Κίσινγκερ, Μπρζεζίνσκι, Βανς, Σίσκο) τα οποία χρησιμοποιούσαν την Κύπρο σύμφωνα με τα συμφέροντα της πατρίδος τους. Η Κύπρος νόμιζε πως είχε φίλους (ΟΗΕ, Κοινοπολιτεία Ηνωμένου Βασιλείου, Αδέσμευτοι, Μεσογειακή Ένωση, ΕΣΣΔ, βάσεις Αγγλικές και Αμερικανικές).
Όμως:
- Η Αγγλία δεν συγκράτησε τις τουρκικές δυνάμεις όπως όφειλε να πράξει ως εγγυήτρια δύναμη.
- Οι ΗΠΑ σκόπιμα απέτυχαν στη διαμεσολάβηση και δεν επενέβησαν.
- Ο Τρίτος Κόσμος τήρησε ουδετερότητα, αν και ο Μακάριος υπήρξε ηγετικό στέλεχος των αδεσμεύτων.
- Ο ισλαμικός κόσμος, λόγω ισλάμ, τάχθηκε με το μέρος των τούρκων
- Η Σοβιετική Ένωση δεν παρενέβει ούτε με δηλώσεις.
Βλέπουμε λοιπόν πως οι ξένοι λειτουργούν όπως τους συμφέρει. Εδώ γεννάται το ερώτημα: Εμείς τι κάνουμε; Τα καλά και συμφέροντά μας πάλι οι άλλοι θα μας τα φροντίσουν; Καλά είναι και τα μηνύματα, για να μη δούμε το έργο του 1974 σε μία από τις παραπάνω αναφερόμενες περιοχές της χώρας μας (νησιά του Αιγαίου, Θράκη…).
