«…. όπως αν μη λαλήση το στόμα μου τα έργα των ανθρώπων, διά τους λόγους των χειλέων σου Κύριε, εγώ εφύλαξα οδούς σκληράς.»
(Ψαλμός 16)
Πραγματικά, τέτοιους δύσκολους δρόμους και στενούς ατραπούς βάδισε σε όλη την επίγεια ζωή του, τις συνάδουσες με την ιερωσύνη του , ο αείμνηστος παπα- Λάζαρος Σταυραντώνης.
Ένας σεβάσμιος πνευματικός πατέρας και πρωτοπρεσβύτερος, τον οποίο πάνδημα προπέμψαμε στην αιωνιότητα προ σαράντα ημερών.
Όλοι οι πιστοί έχασαν έναν ιερέα άξιο, ακέραιο, ιεροπρεπή, που είχε το χάρισμα της καθοδηγήσεως, του φιλακόλουθου πνεύματος και της πραότητος.
Γεννήθηκε το 1937 στο Μάραθο της Αργιθέας. Από μικρό παιδί συμμετείχε ανελλιπώς στη λειτουργική ζωή της εκκλησίας.
Φοίτησε στην επταετούς διάρκειας Εκκλησιαστική Σχολή Λαμίας διακριθείς για τη φιλομάθειά του.
Έλαβε την ιερωσύνη διά χειρών του Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κυρού Διονυσίου το 1963. Από νωρίς φάνηκαν τα ιδιαίτερα πνευματικά του χαρίσματα και οι πολύπλευρες ποιμαντικές του ικανότητες.
Αρχικά διακόνησε την ενορία Μαλακασίου επί τέσσερα έτη, μετέπειτα την ενορία Πετρωτού Τρικάλων για άλλα τέσσερα έτη, και από το 1971 μέχρι την κοίμησή του, επί πενήντα τέσσερα συναπτά έτη, την ενορία Αγίου Νικολάου Πύλης Τρικάλων σφραγίζοντας τη ζωή της τοπικής εκκλησίας.
Το έργο του υπήρξε υλικό και πνευματικό. Υπήρξε ο κτήτορας του περικαλλούς ναού του Αγίου Βησσαρίωνος και οικοδόμησε και πολλά άλλα ιερά προσκυνήματα.
Οικοδόμησε, όμως, και τους ναούς των ψυχών των ενοριτών του.
Ως πνευματικός εξομολόγησε και καθοδήγησε χιλιάδες πιστούς. Ριζωμένο μέσα του το πνεύμα της ορθοδοξίας, επέδειξε μοναδική ιεραποστολική αγωνία, αποδοθείς σε έναν μεγάλο αγώνα κατά των αιρέσεων . Πολλούς δε πλανηθέντες τους έφερε εντός εκκλησίας βαπτίζοντας αυτούς χριστιανούς ο ίδιος.
Δεινός ιεροκήρυκας και άοκνος εργάτης του ευαγγελίου, έλαβε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου από τον Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κυρό Αλέξιο και με όλη αυτή τη θυσιαστική προσφορά του ανεδείχθη σε επίλεκτο μέλος του πρεσβυτερίου της Μητροπόλεώς του.
Διετέλεσε Διευθυντής του Οικοτροφείου Πύλης, οργάνωσε τα Φιλόπτωχα Ταμεία,
συνέτρεξε αναξιοπαθούντες, πάσχοντες, πάντα κοντά στον ανθρώπινο πόνο, αρωγός και συμπαραστάτης, πραγματικός πατέρας και αδελφός, ” έκλαιε μετά κλαιόντων και έχαιρε μετά χαιρόντων”.
Μέσα στην καρδιά του είχε μια βαθιά και άδολη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του, για την Αργιθέα. Ποτέ δεν απουσίασε από το πανηγύρι της Αγίας Τριάδος του χωριού του, του Μαράθου.
Άφησε και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο, πλην των άλλων, και για την Αργιθέα. (Τοπικά ιστορικά γεγονότα, λαογραφικά, διηγήσεις, αναφορά σε πρόσωπα και στην ιστορία τους, περιγραφή ηθών και εθίμων, ποιήματα ). Αυτό το έργο, σίγουρα, δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητο.
Ο ίδιος αισθανόμουν απεριόριστο σεβασμό προς το πρόσωπό του. Πολλές φορές, ασχοληθείς με τα κοινά του τόπου μας, ως αιρετός, άκουγα με προσοχή τις προτροπές του.
Σπανίζουν , σήμερα, ιερατικές προσωπικότητες σαν τον παπα- Λάζαρο.
Συμπαρασύρονται από τη δύναμη των αξιωμάτων, από την εκκοσμίκευση, από τη φιλαυτία και την αλαζονεία, αποφασίζουν και διατάσσουν ως εξουσιαστές. Και όλα αυτά στο όνομα του Ναζωραίου και της διδασκαλίας του.
Αείμνηστε παπα- Λάζαρε. Εσύ έζησες μακράν τέτοιων συμπεριφορών. Εσύ ήξερες μόνον σεμνοπρεπώς να αίρεις τα σκεύη Κυρίου.
Είχες ήθος και φρόνημα εκκλησίας. Ήξερες να διακονείς και να αγιάζεις με τις ανεπανάληπτες λειτουργίες σου.
Ήξερες να κηρύττεις την καταλλαγή και την συγχωρητικότητα και γι’ αυτό υπήρξες για όλους ο σεβάσμιος πατέρας.
Ήσουν παπάς παλαιάς κοπής….
Ήξερες να κηρύττεις την αγάπη και γι’ αυτό αγαπήθηκες από όλους μας.
Θα σε θυμόμαστε πάντα με βαθύ σεβασμό.
Αναπαύσου εν ειρήνη εις τας ουρανίους μονάς…..
Αθανάσιος Μ. Οικονόμου
Πρώην
Δήμαρχος Αχελώου
