Καλές οι γιορτές, τα φωτάκια, τα στολίδια και τα δώρα, δε λέω. Καλός ο Αγιασμός των Υδάτων και μπράβο σε όλους όσους θα πέσουν στα παγωμένα νερά και θα πιάσουν τον Σταυρό.
Καλά μου όμως Χριστιανόπουλα, θα ήμασταν πιο κοντά στον Χριστό, αν πιάναμε ο καθένας μερικά μωρά και τις μανούλες τους από τα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Και αν κάνουμε ό, τι μπορούμε και για τα ξυλιασμένα προσφυγοπούλα που ζουν σε άθλιες συνθήκες, σε λάσπες και σκουπίδια, ντυμένα με κουρέλια, γιατί τα κουρέλια ακόμη τραγουδούν και ελπίζουν σφίγγοντας από φόβο το χέρι της μάνας τους μια τέτοια άγρια νύχτα.
Το βλέμμα τους είναι η ίδια ιστορία, που μας την έχει στημένη κάπου παρακάτω και θα ζητήσει λογαριασμό. Ιστορία είναι και “τα γιατί” των δικών μας παιδιών σε μας τους αδιάφορους, τους δήθεν πονετικούς και φιλάνθρωπους, που κάνουμε κριτική του καφενείου και πουλάμε πατριωτισμό από τον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Σε μας που κάνουμε μαθήματα ανθρωπιάς πάνω σε μια παρτίδα τάβλι- κουβέντα να γίνεται- και έχουμε μπερδέψει την αγάπη για τη ζωή με την απελπισία για τη ζωή.
Πόση απόγνωση πρέπει να νιώθει κάποιος για να βάλει το παιδί του σε μια άθλια βάρκα με δέκα μποφόρ, για να φτάσουν τελικά ζωντανοί νεκροί σε κάποιο νησί μας; Και φυσικά όχι για τουρισμό και με διάθεση αναψυχής!
Είμαι υπερήφανη Ελληνίδα, είμαι μάνα, δεν ξεχνώ όμως ποτέ ότι πάνω από όλα είμαι άνθρωπος και ντρέπομαι που δεν μπορώ να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου που απόψε παγώνει, φοβάται και πονά. Ντρέπομαι για τη βόλεψή μου, για το ζεστό μου σπιτικό και για όσα έχω. Ντρέπομαι για την Ευρώπη της αλληλεγγύης και του πολιτισμού και για τις πολιτικές της χώρας μου.
Και γνωρίζω καλά ότι οι μεταβολές της ζωής μπορούν να με φέρουν αύριο στη θέση αυτών των δύστυχων ξεριζωμένων… “Του κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν…”
Κλίνω το κεφάλι μου και λέω μια παιδική προσευχή και φοβάμαι πολύ για τις μέρες που θα ξημερώσουν σε όλους μας. Λερναία Ύδρα οι μαύρες σκέψεις απόψε. Ευτυχώς η ανάσα του παιδιού μου που κοιμάται δίπλα μου μου δίνει κουράγιο. Ευτυχώς που έχουμε ο ένας τον άλλον. Ευτυχώς που είμαστε ζωντανοί και μπορούμε να παλέψουμε.
Μια φωνή ακούστηκε μέσα μου σαν στρίγκλισμα από φρένα: “Να παραμείνεις Άνθρωπος, αυτό είναι το θαύμα!”
Κλείνω τα μάτια, δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο ότι τα ανυπεράσπιστα και πεσμένα κάτω παιδιά, περιμένουν κάτι από τα δικά μας παιδιά. Είναι η μόνη μου βεβαιότητα πια.
Ζωή Χατζηθωμά
