-Με κρατάς αγκαλιά σου και ξέρω ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα έχει συμβεί στη ζωή μου. – Όταν γεννήθηκες πίστευα ότι είναι η ευκαιρία μου να διδάξω όλα όσα ξέρω. Στην πραγματικότητα εσύ μου έμαθες τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό μου. -Δε μου ανήκεις, δε σου ανήκω, η σχέση ήταν ξεκάθαρη εξ αρχής, κι ας μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε τον κόσμο μαζί. Θεέ μου, πόσα λίγα γνώριζα μέχρι τώρα! -Με κοιτάς και όλα γίνονται γαλάζιο της θάλασσας και φως και μουσικές και ταξίδια. -Προσπαθώ να μην παπαγαλίσω καμία εμπειρία ζωής και να μη σου λέω ξαναμασημένες “σοφίες”. Τα μεγάλα λόγια και τα συγκλονιστικά συναισθήματα θα τα ξεκλειδώσεις μόνη σου. -Θα μάθεις πολλά. Όπως ότι ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι και φίλος σου. Θα μάθεις ότι δε σταματάει το βλέμμα μόνο στη μυτούλα του παγόβουνου. Υπάρχει βάθος από κάτω. Εκεί θα εστιάσεις, σε όσα δε φαίνονται. Και στον αγώνα που γίνεται κάτω από το νερό. -Θα μάθεις να χτίζεις τον κόσμο. Και μερικές φορές θα χρειαστεί να χτίζεις σε άμμο, λες και χτίζεις με δυνατούς βράχους. Και να μην τα παρατάς. – Θα μάθεις να σέβεσαι, και να αγωνίζεσαι για τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του. Για την αλληλεγγύη, την ισότητα και τη Δημοκρατία. Και να μιλάς με κατανόηση και να σκύβεις το βλέμμα στον σταυρό που σηκώνει ο καθένας που σε πλησιάζει. Γιατί στο σχολείο μας έμαθαν πώς να κάνουμε τον σταυρό μας, αλλά όχι πώς να τον κουβαλάμε. -Να μιλάς σε έναν και να σκέφτεσαι ότι μιλάς σε όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. -Η αλαζονεία, η ζήλια, το μίσος και ο φθόνος είναι σπατάλη χρόνου και ενέργειας. -Θα μάθεις ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και ότι οι κακοί δεν αλλάζουν. Ευτυχώς ούτε και οι καλοί! -Θα μάθεις ότι δεν είμαστε τίποτα ξεχωριστό, παρά μόνο ένας κόκκος αστρόσκονης. Είμαστε γεμάτοι άλυτους κόμπους μέσα μας και φουλ στην αυτοαναφορικότητα, τίποτα περισσότερο. -Και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν ξέρω τι είναι, μη με ρωτάς και μάλλον θα πεθάνω στην άγνοιά μου. -Θα μάθεις μεγαλώνοντας ότι ο πιο τρομακτικός δρόμος στη ζωή είναι αυτός με τα διλήμματα. -Εύχομαι να αγαπήσεις πολύ. Και να αγαπηθείς. Να νιώσεις το συναίσθημα εκείνο που σε κάνει να χάσεις το μυαλό σου από ευτυχία, την ώρα που θα αναρωτιέσαι : “Σε ποιον άραγε να χρωστάει ο άνθρωπος την ευγνωμοσύνη του για την αγάπη;”. Εκεί και κάπως έτσι, πλήρης, ευτυχισμένη και χωρίς χαρά με πιστώσεις, ίσως και να ανακαλύψεις ότι υπάρχει Θεός! Ανοησίες σου λέω και στο βάθος ξέρω ότι βαυκαλίζομαι με τις αυταπάτες μου. Είσαι πιο έξυπνη, πιο δυνατή και πιο ικανή από μένα. Τα παιδιά είναι πάντα οι εξελιγμένες και βελτιωμένες εκδοχές μας. Και ήδη ακούω τη φωνή σου: “Άσε, με, ρε μαμά, πρωί πρωί, λες να μην τα ξέρω όλα αυτά;” Και κάπου εδώ τα μάτια μου θολώνουν και είναι αδύνατο να συνεχίσω να παίζω με τα κουμπάκια του πληκτρολογίου. Συνεχίζουμε, η ζωή είναι τόσο υπέροχη!
Ζωή Χατζηθωμά
