Μια αληθινή ιστορία που την αφιερώνω στις μαμάδες όλου του κόσμου.
Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος/συγγραφέας
Και θα ρθει εκείνη η ώρα φίλοι μου που θα κληθείτε να γίνεται εσείς οι γονείς των γονιών σας. Και οι γυναίκες να γίνεται η μητέρα της μητέρας σας. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω να απαντήσω αλλα επικρατεί ένας νόμος της φύσης που οι όροι αντιστρέφονται. Τα παιδιά γίνονται γονείς και οι γονείς παιδιά! Τι εννοώ; Διαβάστε την παρακάτω ιστορία για να καταλάβετε
Σε ένα ιατρείο εισέρχονται μια μητέρα με μια κόρη. Το δίδυμο αυτό όμως δεν είναι όπως το φανταζόμαστε. Η μαμά έχει γίνει το μωρό και η κόρη έχει πάρει το ρόλο της μάνας. Πως συνέβη αυτό; Η μητέρα πάσχει από Alzheimer και Parkinson. Το μυαλό της δε λειτουργεί σωστά κι έτσι νομίζει ότι είναι ακόμη μωρό. Ανάγκη της αποτελεί να μην εγκαταλείπει ποτέ την κούκλα της και να την παίρνει όπου και αν πηγαίνει, ακριβώς όπως κάνουν τα μικρά κοριτσάκια. Aπό την άλλη η κόρη καλείται να την προσέχει και να την φροντίζει σα να είναι εκείνη η μάνα.
Μπαίνοντας, λοιπόν, στο ιατρείο όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω τους. Δεν είναι και ότι πιο νορμάλ να κρατάει μια ηλικιωμένη μια κουκλίτσα στα χέρια. Και ενώ όλοι πίστευαν ότι η κόρη θα νιώθει ντροπιασμένη, εκείνη κοίταζε με υπερηφάνεια τη μητέρα της να φροντίζει και να παίζει με την κούκλα της. Η εικόνα μαγική. Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε ένα λαμπερό χαμόγελο στα χείλη και έδειχνε να απολαμβάνει τη στιγμή. Χάιδευε την κούκλα, τη φιλούσε και η κόρη της την κοιτούσε χαμογελώντας. Η κόρη της ηλικιωμένης γυναίκας αντιδρούσε σαν να ήταν απολύτως φυσιολογικό αυτό που συνέβαινε. Κανένας ενδοιασμός, καμιά ντροπή.
Όταν φεύγοντας από το ιατρείο ένας κύριος της είπε ότι τη θαυμάζει που είναι τόσο στοργική με τη μητέρα της εκείνη απάντησε: «Aγαπώ τη μητέρα μου, αλλά τώρα καλούμαι να είμαι εγώ η μητέρα της». Ακούγοντας τα λόγια της κόρης της, η ηλικιωμένη γυναίκα την κοίταξε και της χαμογέλασε, σα να κατάλαβε, σα να ένιωσε…
Κάτι τέτοιες ιστορίες μητέρας-κόρης με συγκινούν αφάνταστα. Είναι τόσο σημαντικό να βλέπεις παιδιά να αγαπάνε με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Μαθήματα ζωής λέγονται αυτές οι ιστορίες..
Λόγω της δουλειάς μου που έχει να κάνει με ηλικιωμένους ανθρώπους έχω τεράστια εμπειρία στις σχέσεις ηλικιωμένων γονιών και των παιδιών τους. Ένα έχω να πω και να το βάλετε καλά στο νου σας …. Οι ηλικιωμένοι είναι πλεον τα παιδιά μας! Αγαπήστε τα λοιπόν, προσφέρετε σε αυτούς ότι επιθυμούν τώρα που τους έχετε κοντά σας και έχουν ψυχή! Γιατί τι ψυχή θα έχει αργότερα μια φωτογραφία τους πάνω σε ένα κομοδίνο; Δώστε τους αγάπη , χαρά και όσο από το χρόνο σας μπορείτε. Αυτά είναι τα καλύτερα δώρα γι αυτούς! Είναι μια γλυκιά κοινωνική ευπαθή ομάδα που πρέπει να την αγκαλιάσουμε όλοι μας με στοργή!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου! Στα δικά μας παιδιά!
