Έφυγε σε ηλικία 102 ετών στη ΠΥΛΗ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ένας από τους τελευταίους επιζώντες πολεμιστές και τραυματίας του Υψωματος 731.
Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ 731 είναι γνωστή.
Πρόκειται για τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΙΑΝΝΟΥΧΟ -ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ
Το μεσημέρι της 9ης Μαρτίου τραυματίστηκε από θραύσμα βλήματος όλμου.
Ο τραυματισμός όμως και η μεταφορά μου στα μετόπισθεν έχει μια ανθρώπινη ιστορία την οποία και καταγράφω.
Μεταφέρθηκε στα μετόπισθεν όπου έγινε η περιποίηση και η επίδεση του τραύματος με την προοπτική της μεταφοράς στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων .Η μεταφορά θα γινότανε με μουλάρι την νύχτα και στη συνέχεια με αυτοκίνητο για το νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Έτσι και έγινε. Τον επιβίβασαν στο τελευταίο μουλάρι και ξεκίνησαν για τον προορισμό τους. Μέσα στη νύχτα προχωρούσαν σιωπηλοί και μόνο το βάδισμα των μουλαριών και τα βογγητά των τραυματιών ακούγονταν.
Όταν πλησίαζε να ξημερώσει μια φωνή διατάραξε την ησυχία. Ήταν ο επικεφαλής των ημιονηγών που πρόσταζε τον τελευταίο ημιονηγό να πορευθεί πιο γρήγορα με το κάλεσμα .
Άντε ρε Παντέρα ξημερώνει και θα μας πάρουν είδηση τα αεροπλάνα. Πρέπει να φθάσουμε πριν ξημερώσει στον προορισμό μας.
Στο άκουσμα του επωνύμου Παντέρας ρώτησε τον Παντέρα να μου πει από που είναι. Ο Παντέρας μου απάντησε από τα Κούτσαινα. Τότε τον ξαναρώτησε ποιος Παντέρας είσαι. Στο άκουσμα του ονόματος Κώστας του απαντώ .
Κώστα όλη νύχτα ξέρεις ποιόν κουβαλάς με το μουλάρι .
Τον Αλέκο τον Γιαννούχο .
Για μια στιγμή ξεχνιέται ο πόνος η κούραση η ταλαιπορία .Ρίχνεται ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ξεσπάνε σε δάκρυα. Δάκρυα χαράς μέσα στη φρίκη του πολέμου .
Και τούτο γιατί η μοίρα το έφερε δυο πρώτα ξαδέρφια να συναντηθούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες και να την διηγούνται σαν μια ευχάριστη και πολύ ανθρώπινη στιγμή του πολέμου αργότερα.
Καλό ταξίδι κύριε Αλέξανδρε
