Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Κάποιες φορές θέλω τη ζωή μου πίσω.
Αυτή που χαραμισα σε λάθος αγκαλιές, αυτή που ξόδεψα σε ανθρώπους που δεν άξιζαν το χρόνο μου.
Αυτή τη ζωή που διαμαρτυρεται για όσα δεν έζησε.
Αυτή τη ζωή που πίστευα πως υπάρχουν αγνοί άνθρωποι.
Αυτή τη ζωή που ονειρεύτηκα και κάποιοι φρόντισαν να μου ξεσκισουν το όνειρο.
Αυτή τη ζωή που ήθελα και δεν κατάφερα να ζήσω επειδή κάποιοι μου τη στέρησαν.
Αυτή τη ζωή που κάποιοι εκμεταλλλευτηκαν για να χτίσουν την δική τους ευτυχία η δυστυχία.
Το γιατί το εξηγώ παρακάτω.
Βλέπεις ήταν δικοί μου καλεσμένοι. Οπότε μου αναλογεί ένα μερίδιο ευθύνης.
Γιατί επέτρεψα την εκμετάλλευση.
Επέτρεψα την ασυδοσία.
Επέτρεψα την ποδοπατηση των ονείρων μου.
Μετέφραζα την υποτιθέμενη καλοσύνη που τελικά ήταν ωφελος τους εις βάρος μου.
Έκλεινα τα αυτιά μου σε κακίες που ξεστομιζονταν αιτιολογωντας το σε πόνο της ψυχής τους, ξεχνώντας ακόμα μια φορά τον πόνο που μου προκαλούσαν.
Έκλεινα τα μάτια σε πράγματα που με ενοχλούσαν για να μην τους στεναχωρήσω οταν με κερνούσαν λύπη.
Προσπαθούσα να κολλήσω τα σπασμένα κομμάτια τους, παρατώντας τα δικά μου στην άκρη, και ας ήξερα πως ήταν υπαίτιοι για το δικό μου κομμάτιασμα.
Απλώνα το χιλιοδαγκωμένο χέρι μου να βοηθήσω ξανά και ξανά, ξεχνωντας ακόμα μια φορά πως στο τέλος μόνη μου φρόντιζα τις πληγές μου.Έκανα πολλές φορές το ίδιο λάθος.
Απλά πίστευα πως όλοι ήταν σαν κι έμενα.
Κι όμως όλοι ξεχνάνε τη ζωή.
Ξεχνανε πως μάχαιραν έδωσαν μάχαιρα θα λάβουν.
Γιατί θα έπρεπε να ξέρεις άνθρωπε πως τίποτα δεν μένει ατιμώρητο.
Βλέπεις οταν χτίζεις την ζωής σου πάνω σε ψυχές άλλων, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, οι ψυχές θα ζητήσουν αντίτιμο για το βάρος το δικό σου που σήκωσαν για να σε βοηθήσουν, κι εσύ δεν το εκτιμήσες.
Και τότε θα πρέπει να πληρώσεις.
Όσο μεγαλύτερο το βάρος που φόρτωσες σε ανθρώπους που σε νοιάστηκαν, είτε αυτό είναι αχαριστία είτε αυτό είναι εκμετάλλευση είτε πόνος ψυχής, τόσο πιο βαριά η πληρωμή.
Να το θυμάσαι άνθρωπε..
