Γράφει ο Παναγιώτης Ν. Αγγελόπουλος
Εκδημία Άρχοντος Μαΐστορος της Α.τ.Χ.Μ.Ε.
Γεωργίου Κ. Αγγελινάρα
Με βαθύτατη θλίψη και οδύνη την 3 Απριλίου 2024 (εκοιμήθη την 1-4-2024) αποχαιρετίσαμε τον Άρχοντα Μαΐστορα της Α.τ.Χ.Μ.Ε. Γεώργιο Κ. Αγγελινάρα.
Ο Γεώργιος Κ. Αγγελινάρας γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου στις 2 Οκτωβρίου 1934. Μετά την αποφοίτησή του από το Πυθαγόρειο Γυμνάσιο εισήχθη στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατόπιν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ως Έφεδρος Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και εν συνεχεία διορίστηκε ως Καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου και αφιέρωσε την ζωή του μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1995. Κατόπιν και μετά από πρόσκληση του οικείου Ποιμενάρχου μετέβη στην πατρίδα του την Σάμο, όπου και ανέλαβε ως Διευθυντής την Σχολή Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου και Ικαρίας.
Εξ απαλών ονύχων μυήθηκε στα ιερά γράμματα και στην αγάπη για την πατρίδα του την Σάμο και από τους δύο του γονείς (Κωνσταντίνο και Ευγενία), όπως και από τους δύο του παππούδες π. Ιωάννη Αγγελινάρα και Γεώργιο Σοφούλη. Στα γυμνασιακά του χρόνια ήρθε σε επαφή με τον καθηγητή του Φιλόλογο και Πρωτοψάλτη επί 14 έτη του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα Εμμανουήλ Βαμβουδάκη, ο οποίος τον μύησε στην Βυζαντινή μουσική. Όταν πήγε στην Αθήνα ήλθε σε επαφή με την οικογένεια Σύρκα και μαθήτευσε δίπλα στους Πρωτοψάλτες Αντώνιο και Γεώργιο Σύρκα πλέον της εικοσαετίας.
Ως καθηγητής Φιλόλογος δίδαξε σε σχολεία της Σάμου, αλλά και των Αθηνών. Ένα από αυτά υπήρξε και η Βαρβάκειος Πρότυπος Σχολή, στην οποία υπηρέτησε μετά την αποφοίτησή του με άριστα από το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως επί 17 έτη, φτάνοντας μέχρι και τον βαθμό του Λυκειάρχου (Υποδιευθυντής της Βαρβακείου). Εκεί (στην Βαρβάκειο) άφησε εποχή για την ευρυμάθειά του, τη συστηματική μεθοδολογία του και τη διδακτική του ευρηματικότητα. Όχι μόνο οι μαθητές του αλλά και οι συνάδελφοί του εθαύμαζαν την ευθύβολη μεταδοτικότητα της διδασκαλίας του και την καλλιγραφία του. Η αυστηρότητά του προερχόταν από το υψηλό αίσθημα ευθύνης για την άρτια κατάρτιση και την πρόοδο των μαθητών του. Ανέδειξε μεγάλο πλήθος μαθητών, οι οποίοι διακρίθηκαν και διακρίνονται ως εκπαιδευτικοί σε όλες της βαθμίδες της εκπαιδεύσεως, ως επιστήμονες σε διάφορους κλάδους, ως επιχειρηματίες στον ιδιωτικό τομέα και ως Μητροπολίτες.
Ο Γεώργιος Κ. Αγγελινάρας ήταν ενσυνείδητος πολίτης και πειθαρχικός. Καταδίκαζε απερίφραστα όλες τις εκδηλώσεις και τις διαλυτικές ενέργειες που υποβάθμισαν την ελληνική εκπαίδευση και εξέθρεψαν την οκνηρία, την αδιαφορία, την αυτοσχέδια και απρογραμμάτιστη διδασκαλία, την πληθωριστική βαθμολογία και τις αυθάδεις συμπεριφορές με λανθασμένες αντιλήψεις και απερισκεψία. Ήταν αντίθετος σε κάθε μορφή βίας. Άνθρωπος σοβαρός, ευσυνείδητος και αυστηρός, νηφάλιος και λογοκρατούμενος, ανυποχώρητος σε εθνικά θέματα και θέματα πίστεως και συγκαταβατικός και μειλίχιος εκεί όπου η οικονομία της Εκκλησίας επιτρέπει από φιλανθρωπία την επιείκεια. Θαύμαζε τη λεπτότητα του πνεύματος, τη μετριοπάθεια, τη συγκαταβατική ανεκτικότητα και την οικουμενική ακτινοβολία της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Δίδασκε πάντα με τον λόγο του, με το ήθος του, με την εντιμότητά του και με τους τρόπους της κατά περίπτωση συμπεριφοράς του. Αν και του δόθηκαν πολλές ευκαιρίες και του έγιναν πολλές προτάσεις να αναλάβει υψηλές και αξιοζήλευτες θέσεις, εκείνος ευγενικά αρνήθηκε και παρέμεινε στην «μάχιμη» όπως έλεγε διδασκαλία.
Μέχρι και την τελευταία ημέρα της ζωής του, αντιμετώπιζε κάθε δυσκολία με πίστη, με τον αγιασμό της ψυχής του, με καρτερία, με υπομονή και παραδειγματική αξιοπρέπεια.
Στο ιερό αναλόγιο ήταν «Άρχοντας». Λάτρης του κλασσικού Βυζαντινού Πατριαρχικού ύφους, δεν παρέκκλινε ποτέ από τις αρχές του. Αναπολούσε πολύ συχνά τις επί μία 10ετία ακολουθίες στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων που ήταν Μετόχι της Ιεράς Μονής Πεντέλης, όπου συλλειτουργούσε με τους φίλους του τον Άγιο Πορφύριο που έμενε εκεί,τους Εσπερινούς και τις Θείες Λειτουργίες στο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στην Σάμο, με την βιβλική μορφή του αγαπημένου του Γέροντα Χαρίτωνα Μακρή, ο οποίος έψαλλε εκ βάθους ψυχής το «Φως Ιλαρόν» και τον ηδυμελίφθογγο Μοναχό Κωσταντίνο να μελωδεί θριαμβικά και ταυτόχρονα κατανυκτικά. Τα πανηγύρια στην Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού και οι αγρυπνίες στην Ιερά Μονή Μεγάλης Παναγίας Σάμου, ήταν θέματα προς συζήτηση σε πολλές των περιπτώσεων. Όταν δε αναφερόταν στις πανηγύρεις των χωριών της Σάμου, έλαμπε το πρόσωπό του. Αναφερόταν πολύ συχνά στον φιλόσοφο όπως τον ονόμαζε, μακαριστό Μητροπολίτη Σάμου κυρό Ειρηναίο Παπαμιχαήλ (+29-6-1963), του οποίου τα κηρύγματα και οι ιδιαίτερες συζητήσεις που είχαν, ακουμπούσαν την ψυχή του. Είχε πολύ καλή συνεργασία με τους μακαριστούς Μητροπολίτες Σάμου Παντελεήμονα Χρυσοφάκη (+9-7-2003) και Παντελεήμονα Μπαρδάκο (+1-7-1995). Τα τελευταία όμως 24 χρόνια ήρθε πιο κοντά με τον νυν Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίαςκ.κ. Ευσέβιο Πιστολή, κατόπιν προσκλήσεως του τελευταίου, για να αναλάβει την Σχολή Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής της Μητροπόλεως. Ήταν για τον Μητροπολίτηένας χρήσιμος και πολύτιμος συνεργάτης.
Ο Γεώργιος Κ. Αγγελινάρας κατά την επίγειο ζωή του και πέραν των ως άνω αναφερομένων, υπήρξε Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σάμου, είχε παρασημοφορηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο με το οφίκιο του Άρχοντος Μαΐστορος της Α.τ.Χ.Μ.Ε., από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με τον Χρυσό Σταυρό του Αποστόλου Παύλου και από την Ιερά Μητρόπολη Σάμου και Ικαρίας με τον Χρυσό Σταυρό της Μητροπόλεως. Επίσης είχε τιμηθεί για το έργο του από την Ακαδημία Αθηνών, το Υπουργείο Πολιτισμού, το Δήμο Αθηναίων, το Δήμο Σάμου, την Ακαδημία Κοινωνικών, Εθνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών, την Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών, το Σωματείο Ιεροψαλτών Τρικάλων «Ιωάννης ο Δαμασκηνός», τον Παγκρήτιο Σύλλογο Φίλων Βυζαντινής Μουσικής, το Γενικό Επιτελείο Στρατού και την 79 ΑΔΤΕ.
Τίμησε το λειτούργημά του με την αξιοσύνητου και τα πολλά του προσόντα. Με ζήλο και θυσιαστική αυταπάρνηση. Υπήρξε το καύχημα και εγκαλλώπισμα της Μέσης Εκπαιδεύσεως, της Μητροπόλεως Σάμου και Ικαρίας, της νήσου Σάμου αλλά και ολόκληρης της Ελλάδος.
Έφυγε από την ζωή, παρόλο που τα τελευταία 4 χρόνια είχε κάποια προβλήματα με την υγεία του, ευθυτενής σαν κυπαρίσσι, βιβλικός και με αρχοντιά αξιοζήλευτη, αγαπώμενος και τιμώμενος από όλο τον κόσμο, φίλους, συναδέλφους και μαθητές του και όλους τους φορείς. Θα λείψει σίγουρα η καθημερινή του παρουσία στην πόλη της Σάμου αλλά και η παρουσία του από τις διάφορες εκδηλώσεις που τον καλούσαν για να ομιλήσει, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος.
Του ταιριάζει επάξια το «ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ» και με τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη «Αν θέλωμεν το λίγο να γένη μεγάλο, πρέπει να λατρεύομεν Θεόν, ν΄ αγαπάμε πατρίδα, νά ΄χωμεν αρετή, τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα κι ηθική» μπορεί κάποιος να μπει στην φιλοσοφία της διδασκαλίας και του βίου του Γεωργίου Κ. Αγγελινάρα.
Στην Εξόδιο Ακολουθία η οποία εψάλη στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Σάμου, προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας κ.κ. Ευσέβιος, περιστοιχούμενος από τον ιεροδιάκονο π. Καλλίνικο Τζαφέρη και δεκαεξάδα όλην Αρχιμανδριτών και Εφημερίων.
Τους εξοδίους ύμνους έψαλλαν από το δεξιό αναλόγιο ο Άρχων Διδάσκαλος του Ψαλτήρος κ. Ιωάννης Δαμαρλάκης, ο οποίος κατέφθασε από την Κρήτη για να αποχαιρετήσει τον φίλο και Διδάσκαλό του, περιστοιχούμενος από δεκαπενταμελή χορωδία ιεροψαλτών της Σάμου και από το αριστερό αναλόγιο ο Πρωτοψάλτης κ. Νικόλαος Πρώϊος, εξ Αθηνών ορμώμενος περιστοιχούμενος κι αυτός απόδεκαπενταμελή χορωδία ιεροψαλτών της Σάμου.
Ο Σεβασμιώτατος καταφανώς συγκινημένος εξεφώνησε υψηλής πνευματικότητος επικήδειο λόγο, αναφερθείς στην προσωπικότητα και το έργο του εκλιπόντος, του οποίου η εργατικότητα και οι αρετές του υπήρξαν παράδειγμα προς μίμηση. Επίσης μετέφερε και τις συλλυπητήριες ευχές του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου.
Τον μεταστάντα αποχαιρέτησε με λόγους συγκινητικούς και μαντινάδες από την Κρήτηο Άρχων Διδάσκαλος του Ψαλτήρος κ. Ιωάννης Δαμαρλάκης, ο οποίος συνέθεσε για τον Μέγα Διδάσκαλο Κάθισμαπάνω στο «Κατεπλάγη Ιωσήφ» το οποίο και εψάλη. Ο προϊστάμενος του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού π. Στέφανος Αθανασίου ανέγνωσε τις συλλυπητήριες ευχές του Διευθυντού Δευτεροβάθμιας Εκπαιδεύσεως Σάμου, λόγω της απουσίας του από το νησί και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ανατολικής Σάμου ανέγνωσε το ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου.
Την Εξόδιο ακολουθία παρακολούθησαν όλες οι αρχές του τόπου, πολλοί εκπαιδευτικοί και μέγα πλήθος συμπολιτών αλλά και από άλλα μέρη της Ελλάδος φίλων του εκλιπόντος.
Εκ μέρους των Ιεροψαλτών και με πολλή συγκίνηση, διότι υπήρξε μαθητής του και επί σειρά ετών συνεργάτης του, αποχαιρέτησε με επικήδειο λόγο ο Φιλόλογος και πρώην Προϊστάμενος των Γενικών Αρχείων του Κράτους Παράρτημα Σάμου, Πρωτοψάλτης κ. Χριστόδουλος Λάνδρος, με υψηλής εμπνεύσεως κείμενο που παρατίθεται παρακάτω.
ΛΟΓΟΣ ΥΜΝΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΩΡΓΟ ΑΓΓΕΛΙΝΑΡΑ
Υποκλινόμαστε με σεβασμό στο σκήνωμά σου, αγαπημένε μας Δάσκαλε, φίλοι, συνάδελφοι, εκατοντάδες μαθητές, η δική σου οικογένεια, η Σάμος στο σύνολό της, ο ιεροψαλτικός κόσμος, για να σου εκφράσουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη μας για όσα μας έχεις προσφέρει με το έργο σου και θα συνεχίσεις να το πράττεις. Γιατί θα βρίσκεσαι μαζί μας σε κάθε ακολουθία, σε κάθε εκκλησιαστική ιεροτελεστία. Κι ακόμα στις φιλολογικές και ιστορικές αναζητήσεις μας. Πόσες φορές ψάλλοντας τη νεκρώσιμη ακολουθία δεν συνέδεσες την ποίηση του ιερού Δαμασκηνού με την αρχαία ελληνική του Πινδάρου και άλλων ποιητών της αρχαιότητας; Ο Πλούταρχος στον Παραμυθητικό του λόγο είχε αναλύσει το πινδαρικό «Τί δέ τις; Τί δ´ οὔ τις; Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος» ως εξής: ἐμφαντικῶς σφόδρα καὶ φιλοτέχνως ὑπερβολῇ χρησάμενος τὸν τῶν ἀνθρώπων βίον ἐδήλωσε. Τί γὰρ σκιᾶς ἀσθενέστερον; Τὸ δὲ ταύτης ὄναρ οὐδ´ [104c] ἂν ἐκφράσαι τις ἕτερος δυνηθείη σαφῶς».Αυτή την ποίηση συμπλήρωσε η χριστιανική υμνολογία «εν τω φωτί του προσώπου σου και τω γλυκασμώ της σης ωραιότητος».
Η ψαλτική τέχνη, η φιλολογία, η ορθόδοξη θεολογία και η εκπαίδευση για τον Γιώργο Αγγελινάρα ήταν χώροι ενιαίοι που τους υπηρέτησε με συνέπεια διά βίου κυριολεκτικά μέχρι τελευταίας ρανίδος και τις έκανε οδηγό της ζωής του.
Πολυσχιδής η προσωπικότητά του και τεράστια η προσφορά του στον τόπο μας, στα Γράμματα και στη βυζαντινή μουσική, όπου ιδίως καταλείπει έργο μέσω του οποίου θα μνημονεύεται εσαεί.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου Αγγελινάρας (Γεώργιος στα μουσικολογικά του βιβλία) ήταν για όλους μας δάσκαλος με Δ όχι μόνο στις αίθουσες διδασκαλίας της Μέσης Εκπαίδευσης για όσους είχαμε την τύχη να τον έχουμε καθηγητή μας, αλλά και σε κάθε συναναστροφή μαζί του.Μετέδιδε όχι μόνον γνώσεις ακριβείς και τεκμηριωμένες αλλά προπάντων αρετές σπάνιες στη σύγχρονη εποχή μας με το παράδειγμά του, με λόγο και πράξεις: το ήθος, την εντιμότητα, τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την καλλιέπεια, την καλαισθησία, τη γενναιοδωρία, την ανεκτικότητα, την καταδεκτικότητα, την ανεξικακία, τη συγχωρητικότητα, την ορθοφροσύνη, αρετές που απορρέουν από την ανθρωπιστική παιδεία και την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Για αυτό ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και σε νέους ανθρώπους, που θαύμαζαν τις γνώσεις, τη μνήμη του αλλά και την χρήση της κατάλληλης κάθε φορά αρχαιοελληνικής φράσης ή άλλης παροιμιακής από την λατινική και βυζαντινή γραμματεία, των οποίων υπήρξε εγκρατής κάτοχος.
Μοναχογιός του Κωνσταντίνου παπά Ιωάννη Αγγελινάρα και της Ευγενίας Γεωργίου Σοφούλη είλκε την καταγωγή από την ιστορική οικογένεια Γεωργιάδη του Μαραθοκάμπου και Σοφούλη Βαθέος. Γεννήθηκε πριν από 90 χρόνια, στο Βαθύ, γνώρισε τα δεινά της προσφυγιάς το 1943-1945 στη Μέση Ανατολή, και μετά την απελευθέρωση σπούδασε στο Πυθαγόρειο Γυμνάσιο και εν συνεχεία φοίτησε στη Φιλοσοφική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα με τις σπουδές αυτές μαθήτευσε κοντά στον μουσικοδιδάσκαλο Εμμανουήλ Βαμβουδάκη την βυζαντινή μουσική στη Σάμο, και εν συνεχεία στην Αθήνα στον Αντώνιο Σύρκα. Η φιλολογία και η μουσική δεν υπήρξαν απλά πεδία γνώσεων, αλλά χώρος έρευνας και μελέτης διά βίου. Μετά τη στρατιωτική του θητεία στο Ναυτικό διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση, δημοσιεύοντας φιλολογικές και μουσικολογικές μελέτες. Σε μία από αυτές κατέγραψε και εξέδωσε τη βιβλιογραφία εμμέτρων μεταφράσεων της αρχαιοελληνικής ποίησης(1).Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις της Εκπαίδευσης, ως Καθηγητής, Διευθυντής, μετεκπαιδεύτηκε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης, Υποδιευθυντής της ΣΕΛΜΕ, Διευθυντής στο Βαρβάκειο.
Μετά την αφυπηρέτησή του ο Γιώργος Αγγελινάρας επέλεξε να εγκατασταθεί στη Σάμο, το γενέθλιο τόπο του και να προσφέρει όσα μπορούσε στους συμπολίτες του είτε ως ομιλητής, είτε ως εισηγητής συνεδρίων ιστορίας, είτε ως Διευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως, είτε ως Πρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής της Κεντρικής Βιβλιοθήκης και ακόμα ως αρθρογράφος και συνεργάτης των σαμιακών εφημερίδων ιδίως του «Σαμιακού Βήματος»και του περιοδικού «Απόπλους».Κι ακόμα εμψυχωτής και συμπαραστάτης του Ιστορικού Αρχείου, όπου δώρισε μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης του. Τιμήθηκε με τις ανώτερες διακρίσεις από την Ακαδημία Αθηνών, την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από το οποίο έλαβε τον τίτλο του Άρχοντος Μαΐστορος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Διέτρεχε με ξεχωριστή ευκολία τον ελληνικό λόγο στη διαχρονική του εξέλιξη. Ήταν ο ευαίσθητος φιλόλογος που είχε γνωρίσει σε βάθος την αρχαιοελληνική, τη βυζαντινή και τη νεοελληνική γραμματεία, αλλά θαύμαζε περισσότερο το κάλλος της ποίησης του Πινδάρου, του Σοφοκλή και του Αισχύλου, γνώριζε πολύ καλά την ποίηση του Παλαμά και του Σικελιανού, αλλά μιλούσε με θαυμασμό για τον Καβάφη, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Οδυσσέα Ελύτη και τον μέγιστο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.Τις γνώσεις του αυτές τις μοιραζόταν με τους αναγνώστες των εντύπων και συνολικά στους δύο ογκώδεις τόμους με τίτλο «Φιλολογικά γυμνάσματα»(2)και «Σαμιακά Ανάλεκτα»(3).
Μουσικοδιδάσκαλος και απλός ιεροψάλτης, εισηγητής και οπαδός, όπως μας έλεγε, της εφαρμοσμένης μουσικολογίας, επεξέτεινε τη διδασκαλία σε διάφορα αναλόγια, σε επιβλητικές πανηγύρεις ενοριακών ναών από την πρωτεύουσα μέχρι τους Δρακαίους, αλλά και ταπεινών εξωκκλησίων του Αγίου Σπυρίδωνος Μαυρατζαίων, της Αγίας Πελαγίας Σαμιοπούλας, του προφήτη Ηλία του Καρβούνη, ψάλλοντας παντού με το ίδιο σοβαρό και επιβλητικό ύφος της πατριαρχικής παράδοσης. Η ψαλμωδία του Γιώργου Αγγελινάρα και οι δικές του μελουργίες στόχευαν στην ανάδειξη του «γλυκασμού της ωραιότητος του Χριστού και στη συνάντηση με το φως του προσώπου του» και όταν αυτό επιτυγχανόταν ένιωθε ως άλλη «θεόφθογγος λύρα του πνεύματος και σάλπιγξ καλλικέλαδος».
Λίγες ημέρες πριν από την εκδημία του κυκλοφόρησε ο δεύτερος τόμος της «Έκφρασης της Ψαλτικής Τέχνης», που αποτελεί πρακτικό και θεωρητικό οδηγό σε όσους υπηρετούν στα αναλόγια της Ορθοδοξίας. Εκεί σημειώνει ότι «Το ζητούμενο», σε όσους ασχολούνται με την ψαλτική τέχνη,«είναι η ευκατάνυκτη ψαλμωδία και όχι η διασκεδαστική ψυχαγωγία, η επίδειξη της καλλιφωνίας και η πρωτοτυπία της μελωδίας. Οι εντυπωσιακοί νεωτερισμοί υπονομεύουν και αλλοτριώνουν την σεμνή αυστηρότητα και την παραδοσιακή ιεροπρέπεια της βυζαντινής ψαλμωδίας, την οποία οφείλουμε να διαφυλάξουμε αλώβητη και αναλλοίωτη».
Αγαπημένε μας Δάσκαλε, αυτή την προσφώνηση μόνο αποδεχόσουν, και με σεμνότητα έλεγες πως το αγαπώμενον αγαπά για να δικαιολογείς τα αισθήματα αγάπης και σεβασμού που τρέφαμε όλοι απέναντί σου. Σε αποχαιρετούμε σήμερα στο ταξίδι από τον φθαρτό στον άφθαρτο κόσμο της αιωνιότητας, με την υπόσχεση πως οι μαθητές και φίλοι σου, τα πνευματικά σου παιδιά, θα σε μνημονεύουμε πάντα. Η Σάμος πενθεί για την απώλειά σου. Παραμυθία είναι η αιώνια ανάπαυσή σου και οι διδαχές που εμπεριέχονται στα έργα σου. (Εδώ τελειώνει ο επικήδειος λόγος)
Τέλος, στην οικογένεια του αγαπημένου Δασκάλου και Πατέρα μας, απευθύνουμε θερμότατα συλλυπητήρια, ευχόμενοι η ψυχή του να αναπαυθεί στη Χώρα των Ζώντων και στη γαλήνη της αιωνίας μακαριότητας.
Του αλησμονήτου και πάσης τιμής αξίου Καθηγητού και Δασκάλου μας Γεωργίου Κ. Αγγελινάρα, του δίκην λαμπροκινήτου αστέρος διακριθέντος εις την χορείαν των Ελλήνων Φιλολόγων και Μουσικοδιδασκάλων και το σαμιακόν όνομα επαξίως τιμήσαντος, αιωνία η μνήμη και το μνημόσυνόν του εις μακρότητα ημερών.
- Γ. Οικονόμου και Γ. Αγγελινάρα, Βιβλιογραφία των εμμέτρων νεοελληνικών μεταφράσεων της αρχαίας ελληνικής ποιήσεως, Βιβλιοθήκη Σαριπόλου 36, Αθήνα 1979.
- Φιλολογικά Γυμνάσματα Έν φαντασία και λόγω, Απόπλους, Αθήνα 2020.
- Σαμιακά Ανάλεκτα,Απόπλους, Σάμος 2023.
