Δεν αντέχετε ακόμη ένας πόλεμος αυτήν την φορά για οικονομικά κίνητρα.
Δεν είναι πολύ αυτό που ζούμε; πως να επιβιώσει ένα χαμόγελο ενός μικρού παιδιού χωρίς την αγκαλιά του πατέρα που πολεμά αυτήν την φορά; της μητέρας που δύσκολα να προστατέψει τα παιδιά της; Ζούμε παγκόσμια μια πανδημία που με εμβόλια και ευθύνη λογικής βγαίνουμε νικητές από τον αόρατο εχθρό.
Τώρα όμως; τι γίνεται εκεί στον κόσμο;τι να πούνε στα παιδιά; πως να τα προστατέψει ένας γονιός όταν τους χωρίζει ο πόλεμος; Από τι λοιπόν; Το χαμόγελο που αντιστοιχεί στο δάκρυ; Από την φτώχεια; Τον διωγμό; Την άγνωστη κατεύθυνση και διαμονή; ΕΣΕΙΣ οι μεγάλοι και ισχυροί (άρχοντες) μπορείτε να μου απαντήσετε;
Αν άφηναν τα παιδιά να αποφασίζουν να χαμογελούν ελεύθερα και να ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ δεν θα υπήρχε πόνος, θλίψη, διωγμός, ΠΟΛΕΜΟΣ….. Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη. Τ’ όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα είναι η Ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο του είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο, είναι η Ειρήνη…… Γ. ΡΙΤΣΟΣ.
Με σεβασμό
Χριστίνα Ν. Μπακόλα.
Μαθήτρια 9ου γυμνασίου Τρικάλων.
