Και καθώς πετάρισαν μέσ’ από τα μάτια σου
απόκρυφες αγωνίες κι ανομολόγητοι πειρασμοί,
μια κόκκινη άνοιξη αγιογραφήθηκε στο κορμί σου
και στ’ ανυπόμονα χείλη σου ιστορήθηκαν χρησμοί
που έφερναν κύμα τη ζωή σε αγεωγράφητες θάλασσες
κι αβάσταχτη την ομορφιά της σε αναδρομάρισσες εποχές.
Στο πρόσωπό σου λάμπρυνε η σύνθεση των χρωμάτων,
η έπαρση της συντριβής, η μουσική της σπατάλης
και μάτωσε η αρχέγονη βαθιά πληγή της ανάγκης,
να είναι το φως και η κραυγή προσωπικοί κρυψώνες,
πρωτόπλαστες βιασύνες της χαράς, απόπειρες του δέους,
σε μέρες αχρονολόγητες και άναρχες νύχτες μυστικές.
Προλάβαινα πορφυρογέννητος την ορμή του κόσμου,
καθώς σώπαινες άπληστη ματιά και μορφασμός σημάδι,
ν’ αλλάξω το στίγμα των καιρών, τον ήχο των ονείρων,
να δω την αιωνιότητα σε μια στιγμή ν’ αστράφτει,
κι έσκυψα πάνω από των χειλιών σου τον ορίζοντα,
να πιω δυο στάλες ουρανό και μία από της γης το χάδι.
Αναπεταρισμοί οι βαθιές ανασαιμιές και ενθυμήσεις,
οι πρωτόφαντες πεθυμιές και οι ευδόκιμες συναντήσεις,
να είναι το χθες μνημόνευση και λόγιασμα σπονδής,
το σήμερα γλύκασμα των ψυχών στου έρωτα τις ωδές
και το αύριο ευλόγημα σωτήριο της κάθε απαντοχής,
με την αγάπη ακολουθία ιερή και θέωση ζωής.
